Το μέγεθος του σκανδάλου στον ΟΠΕΚΕΠΕ, είναι ένα σημείο καμπής για την λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Αποκαλύφθηκε το εύρος και οι δομές της σύμπραξης ιδιωτικού, πολιτικού και δημόσιου τομέα. Εκτός αυτού ξέσπασε στα χέρια μιας κυβέρνησης την οποία εμπιστευτήκαμε το 41% του εκλογικού σώματος για δεύτερη τετραετία, πιστεύοντας πως θα περιορίσει την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα και θα απαλλάξει την κρατική λειτουργία από την ψηφοθηρική διαχείριση των κομματικών στελεχών και των πολιτευτών.
Αυτή η εμπιστοσύνη μετατρέπεται πλέον σε θυμό. Όχι μόνο επειδή χάθηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, αλλά επειδή γίνεται φανερό ότι έχουμε ξεγελαστεί από ωραία λόγια, ωραίους τίτλους, κενά νομοσχέδια και επιφανειακές ρυθμίσεις.
Το σύστημα εξουσίας παρέμεινε το ίδιο τα τελευταία σαράντα χρόνια ανεξαρτήτως του ποιος κυβερνά. Το κράτος λειτουργεί με τρόπο, έτσι ώστε όποιος έχει την εξουσία ή να αναγκάζεται ή να επιλέγει να μοιράζει προνόμια στους δικούς του ανθρώπους. Οι παίκτες αλλάζουν, αλλά το παιχνίδι παραμένει ίδιο.
Βασική αιτία των παραπάνω αποτελεί το γεγονός ότι ο κρατικός μηχανισμός στην Ελλάδα δεν είναι διοικητικά αυτοτελής. Είναι δομημένος με τέτοιο τρόπο, ώστε να λειτουργεί ως προέκταση του κομματικού και πελατειακού συστήματος.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δυνατότητα να αναθέτονται έργα με φωτογραφικές διατάξεις. Η νομοθεσία για τις δημόσιες συμβάσεις αντί να προσανατολίζεται στο παραδοτέο του έργου, δίνει την δυνατότητα στην εκάστοτε δημόσια υπηρεσία να περιγράψει και τα ειδικότερα χαρακτηριστικά του υποψηφίου ανάδοχου, με τέτοιο τρόπο ώστε να “φωτογραφηθεί” εκ προοιμίου ο εκλεκτός της δημόσιας διοίκησης.
Αντίστοιχα, η νομοθεσία για την ακρίβεια, αντί να απελευθερώσει τους νόμους της αγοράς για να αυξηθεί ο ανταγωνισμός, προβλέπει μόνο την διαδικασία αναγγελίας εκπτώσεων.
Περαιτέρω, αντί ο αιρετός να δίνει μόνο την πολιτική κατεύθυνση, είναι υποχρεωμένος να υπογράφει τα πάντα έχοντας την ανώτερη ποινική και αστική ευθύνη για την λειτουργία του κρατικού μηχανισμού. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι έχει την “θεσμική δικαιολογία” να επιλέγει τον ανάδοχο χωρίς εκ των προτέρων ουσιαστικό έλεγχο.
Τέλος, αντί να είναι οι Γενικοί Γραμματείς πιστοποιημένοι από τον ΑΣΕΠ επιλέγονται από τους αιρετούς συνήθως με ψηφοθηρικούς σκοπούς.
Ως αποτέλεσμα έχουμε ένα κράτος το οποίο απορροφά και δεν παράγει. Διαχειρίζεται τα κονδύλια ως λάφυρο και όχι ως εργαλείο ανάπτυξης. Χωρίς συνέχεια και χωρίς συνέπεια.
Όλα αυτά συμβαίνουν επί δεκαετίες, επειδή το επιθυμούν συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Κοινωνικές ομάδες οι οποίες βρίσκονται στην παρυφές της Μεσαίας Τάξης και ωφελούνται βραχυπρόθεσμα από τις προνομιακές σχέσεις με το σύστημα της Κεντροαριστεράς και της Κεντροδεξιάς.
Εμείς, ο Πυρήνας τη Μεσαίας τάξης, αρνούμαστε να συμμετέχουμε στο σύστημα αυτό, είτε από ηθική επιλογή, είτε επειδή επιβιώνουμε μέσα από τις δικές μας ικανότητες, είτε λόγω της ψυχοσύνθεσης μας. Όμως δεν μπορούμε να προοδεύσουμε επειδή το σύστημα προάγει τους δικούς του ανθρώπους αριστερά και δεξιά.
Η πραγματική Εθνική Πρόκληση είναι ο μετασχηματισμός του Κρατικού Μηχανισμού σε τέσσερις άξονες:
1. Ορισμός ανεξάρτητων διοικήσεων στους οργανισμούς, με τεχνοκρατικά κριτήρια επιλογής.
2. Αφαίρεση των ουσιαστικών διοικητικών καθηκόντων από τους αιρετούς, αφήνοντάς τους τον εποπτικό ρόλο της δημόσιας διοίκησης.
3. Μείωση του αριθμού των αιρετών, από το Κοινοβούλιο μέχρι τους Δήμους.
4. Λογοδοσία σε όλο το φάσμα του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
Ο Πυρήνας της Μεσαίας Τάξης αποτελεί εκ φύσεως την κοινωνική ηγεσία αυτής της Εθνικής Πρόκλησης, επειδή πρωτίστως αυτός ωφελείται από τέτοιες αλλαγές. Μόνο αυτός έχει άμεσο συμφέρον να διαρραγεί το παρόν πολιτικό σύστημα και η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, επειδή έτσι θα δημιουργηθούν ευκαιρίες για την άνθισή του.
Απόστολος Βλάχος, Οικονομολόγος, Επιχειρηματίας,
Κιν.: 6976 407 407 , info@apostolosvlachos.gr, www.apostolosvlachos.gr
