Μια μεγάλη κατάρα μας συνοδεύει σε αυτό το κράτος, αυτή του εμμονικού κρατισμού που μας έκανε να απαγορεύουμε, να περιθωριοποιούμε, να καταδικάζουμε και να αναθεματίζουμε ιδέες που σε όλο τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο είναι δεδομένες και υλοποιημένες από τον 19ο αιώνα ακόμα.
Όμως η μεγάλη οικονομική κρίση που περάσαμε μας έφερε όλους μας αντιμέτωπους με τα φαντάσματα μας, τις εμμονές μας, τα εθνικά-αναπτυξιακά μας συμπλέγματα, δείχνοντας μας ότι όλος ο νέο ελληνικός μας κόσμος ήταν ένα λάθος.
Η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστήμιων ήταν ένα θέμα που η τόσο μεγάλη συζήτηση και ένταση που είχε σηκώσει τις προηγούμενες δεκαετίες το είχε αναγάγει ταυτόσημο του διλλήματος : πρόοδος ή οπισθοδρόμηση.
Η πρόοδος θέλει τα ελεύθερα ΑΕΙ ως μέσο περιορισμού της παραπαιδείας, παραμονής στην χώρα μας του συναλλάγματος που θα έφευγε μαζί με τους χιλιάδες νέους που σπουδάζουν έξω κάθε χρόνο, υποδοχής του συναλλάγματος που θα έρχεται με τους ξένους φοιτητές οι οποίοι συν τω χρόνω θα δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς με την χώρα μας.
Από την άλλη πλευρά η οπισθοδρόμηση δεν θέλει τίποτα από όλα αυτά και εμμένει στην «σφαγή των αθώων» που γίνεται κάθε χρόνο στις Πανελλήνιες, στην φροντιστηριακή αφαίμαξη της Ελληνικής οικογένειας και ασφαλώς συντηρεί την κατάσταση ανομίας και βίας που υπάρχει στα ΑΕΙ.
Η αλλαγή έρχεται μόνον όταν ο κόσμος είναι έτοιμος να την δεχτεί. Και τώρα οι συνθήκες είναι πλέον ώριμες. Το αραχνιασμένο άρθρο 16 προσπεράστηκε και η ώρα για τα μη κερδοσκοπικά παραρτήματα ξένων ΑΕΙ της Ε.Ε. έχει έρθει. Αν όλα πάνε σύμφωνα με το ανακοινωμένο πρόγραμμα θα είναι έτοιμα να λειτουργήσουν το 2025.Και υπολογίζεται ότι η λειτουργία τους θα φέρει αύξηση 1% στο εθνικό ΑΕΠ.
Παρ’ όλα αυτά οι αντιδράσεις έχουν ξεκινήσει όχι από την αριστερά αλλά εκ των έσω. Το σύνθημα της συκοφαντίας έδωσε η κυρία Παγώνη που στην πρωινή εκπομπή του Σκαϊ στις 18/12/2023 δήλωσε ότι το επίπεδο των ιατρών που τελειώνουν από τα ΑΕΙ του εξωτερικού είναι πολύ κατώτερο από τους συναδέλφους τους που αποφοίτησαν από τα εγχώρια πανεπιστήμια. Τα λεγόμενα αυτά της κυρίας Παγώνη δεν αποτελούν μια ακόμα φλυαρία της αλλά είναι το πρώτο δείγμα που μας δείχνει την φύση των αντιδράσεων που θα υπάρξουν ανεξαρτήτως πολιτικής παράταξης. Δυστυχώς, η νοοτροπία αυτή δεν έχει να προσφέρει τίποτα πια στον διάλογο για τα μη κρατικά ΑΕΙ εκτός από συκοφαντία και λάσπη.
Αλλά παράλληλα με όλα αυτά μια νέα και πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση έχει ανοίξει σχετικά με την σχέση και την αλληλεπίδραση που θα δημιουργηθεί ανάμεσα σε κρατικά και μη ΑΕΙ.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα τι θα απογίνουν τα δημόσια ΑΕΙ, θα έχουμε μια κατάσταση μεγάλου χάσματος όπως αυτό που χωρίζει τα δημόσια Γυμνάσια- Λύκεια από τα ιδιωτικά;
Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε κάτι: Ότι το Πανεπιστήμιο δεν είναι οι φοιτητές του –όπως ήθελε ο μεταπολιτευτικός τρόπος σκέψης- αυτοί έρχονται και παρέρχονται, αλλά είναι οι καθηγητές του. Αυτοί μένουν και αν θέλουν μόνον αυτοί μπορούν να κρατήσουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο στην κορυφή. Το μόνον που πρέπει να κάνουν είναι να αγαπήσουν τον χώρο εργασίας τους και να μην κρύβουν κάτω από την λήθη της ανοχής και της αναβλητικότητας τα κακώς κείμενα που χαρακτηρίζουν τα Ελληνικά ΑΕΙ όπως η βία και η εγκληματικότητα. Αυτός που αρνείται τον ανταγωνισμό και την σύγκριση δεν γίνεται καλύτερος. Ο ανταγωνισμός και η σύγκριση τον σαρώνουν.
