Την Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου, εορτή της Υπαπαντής του Σωτήρος, πανηγύρισε ο ενοριακός Ιερός Ναός Υπαπαντής του Σωτήρος στη Βέροια.
Λειτούργησε και κήρυξε το θείο Λόγο ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος στο τέλος της θείας Λειτουργίας τέλεσε την εις Αναγνώστη χειροθεσία του Ιερόπαιδος Δημητρίου Αφεντούλη, κατά σάρκα τέκνου του προϊσταμένου της Ενορίας Πρωτοπρεσβυτέρου π. Λεωνίδα Αφεντούλη.
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ
«Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον».
Στόν ναό τοῦ Σολομῶντος ὁ πρεσβύτης Συμεών ζεῖ σήμερα τήν ἐκπλήρωση τῆς εὐσεβοῦς ἐπιθυμίας του, γιά τήν ὁποία ἐπί χρόνια προσευχόταν στόν Θεό. Συναντᾶ καί ἀξιώνεται νά κρατήσει στά χέρια του τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου.
Ὁ Θεός ὅμως δέν τοῦ δίδει μόνο τήν πληροφορία ὅτι τό τεσσαρακονθήμερο βρέφος πού ὑποδέχεται εἶναι ὁ μονογενής Υἱός του. Τοῦ δίδει καί τή χάρη τῆς προφητείας, γιά νά ἀποκαλύψει στήν Παναγία Μητέρα του καί στόν προστάτη της δίκαιο Ἰωσήφ, ἀλλά καί σέ ὅλο τόν κόσμο, τόν ρόλο τόν ὁποῖο ἐπρόκειτο νά διαδραματίσει, ἀλλά καί τή στάση τῶν ἀνθρώπων ἔναντι τοῦ Μεσσίου, τόν ὁποῖο ἀνέμεναν ἐπί αἰῶνες.
«Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον».
Ὁ Χριστός ἐνανθρώπησε καί ἦλθε στόν κόσμο γιά νά ἀναστήσει τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο. Καί τό ἔκανε καί τό κάνει ἀνά τούς αἰῶνες γιά ὅσους πιστεύουν σέ Αὐτόν, γιά ὅσους τόν δέχονται ὄχι γενικά καί ἀόριστα ὡς τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου, ἀλλά ὡς τόν προσωπικό τους Σωτήρα. Γιατί ὁ Χριστός μπορεῖ μέ τόν θάνατο καί τήν ἀνάστασή του νά ἔσωσε «παγγενῆ τόν Ἀδάμ», ὅπως ψάλλει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, νά χάρισε δηλαδή σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους τή σωτηρία, ἀλλά δέν σώζει ἀναγκαστικά κανέναν. Σεβόμενος τήν ἐλευθερία τῆς βουλήσεώς μας, τήν ὁποία Ἐκεῖνος μᾶς χάρισε, περιμένει νά τήν ἀποδεχθοῦμε μέ τίς ἐπιλογές μας καί μέ τή ζωή μας. Περιμένει νά τόν ἀναγνωρίσουμε, ὅπως τόν ἀναγνώρισε ὁ πρεσβύτης Συμεών στόν ναό τοῦ Σολομῶντος, νά τόν ἐναγκαλισθοῦμε μέ ἀγάπη, νά τόν κάνουμε ἔνοικο τῆς ψυχῆς μας μέ τά ἱερά μυστήρια καί νά ἔχουμε στή ζωή μας διαρκῆ τήν παρουσία του μέ τόν ἀγώνα μας νά ἀκολουθοῦμε τό θέλημά του καί νά ἐφαρμόζουμε τίς ἐντολές του.
Ἄν πορευθοῦμε μέ τόν τρόπο αὐτό στή ζωή μας, τότε θά ἀνήκουμε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ σέ αὐτούς γιά τούς ὁποίους ὁ Χριστός εἶναι ἀνάσταση.
Εἴκοσι αἰῶνες ὅμως τώρα, ἀπό τήν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς του μέχρι σήμερα, δέν ἦταν λίγοι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι εἴτε δέν θέλησαν νά κατανοήσουν καί νά πιστεύσουν ποιός εἶναι ὁ Χριστός, εἴτε δέν θέλησαν νά τόν ἀποδεχθοῦν καί νά τόν ἀκολουθήσουν, εἴτε πολύ περισσότερο ἀντιστρατεύθηκαν στόν ἴδιο καί στή διδασκαλία του, πολέμησαν τούς μαθητές τους καί ὅσους τόν πίστευσαν καί τούς ὁδήγησαν στήν ἐξορία καί τό μαρτύριο. Προσπάθησαν ἀκόμη μέ κάθε τρόπο νά ἐξαλείψουν τό ὄνομά του ἀπό τήν ἱστορία καί νά καταστρέψουν τήν Ἐκκλησία του καί τό ἔργο της.
Καί τί ἔγιναν ὅλοι αὐτοί πού ἀντιστρατεύτηκαν στόν ἴδιο τόν Χριστό, στή διδασκαλία του καί ὅλους αὐτούς πού τόν ἀκολούθησαν; Τί ἐπέτυχαν;
Οἱ περισσότεροι ἀπό αὐτούς ἀπέτυχαν στήν προσπάθειά τους, ἔζησαν τήν ἧττα καί τό ὄνομά τους ξεχάστηκε ἤ μνημονεύεται ὡς παράδειγμα πρός ἀποφυγήν. Ἀπό τόν Ἡρώδη μέχρι τούς ἀρχιερεῖς τῶν Ἰουδαίων πού κυνήγησαν τόν Χριστό, καί ἀπό τούς παλαιούς μέχρι τούς συγχρόνους διῶκτες καί ὅσους πολέμησαν μέ τά συγγράμματα καί τίς ἰδέες τους, μέ τούς νόμους καί τίς ἀπαγορεύσεις τους τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του, καμία προσπάθεια δέν ἐπέτυχε, τίποτε δέν στάθηκε ἱκανό νά βλάψει τόν Χριστό καί τήν πίστη σ᾽ Αὐτόν.
Ἀντίθετα, ὅλοι αὐτοί μνημονεύονται ὡς πολέμιοί του καί ὡς ἡττημένοι ἀπό τή δύναμή του. Ὅλοι αὐτοί ἔζησαν μαζί μέ τή γενική ἀποτυχία καί τήν προσωπική τους πτώση στήν ἁμαρτία, στήν ἀπογοήτευση καί τή δυστυχία. Ἔγιναν δέσμιοι τῶν παθῶν καί τῶν ἀδυναμιῶν τους, ἔστω καί ἐάν θέλουν νά πιστεύουν ὅτι ἔτσι εἶναι ἐλεύθεροι νά ζοῦν τή ζωή τους, χωρίς τούς περιορισμούς πού δῆθεν ἐπιβάλλει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ.
«Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον».
Ὁ προφητικός λόγος τοῦ πρεσβύτου Συμεών πού ἀκούεται σήμερα στούς ναούς μας, ἀκούεται καί στήν ἐποχή μας καί στόν κόσμο μας, ὅπου ἀκούεται ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ. Ἀκούεται καί πρός αὐτούς πού τόν δέχονται καί πρός αὐτούς πού τόν ἀμφισβητοῦν καί πρός αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἀντιτίθενται σέ αὐτόν. Ἀκούεται, γιά νά γνωρίζουμε ὅλοι ποιά θά εἶναι ἡ ἔκβαση τῶν ἐπιλογῶν τῆς ζωῆς μας. Ὁ Χριστός δέν ἀπορρίπτει κανέναν, ὅπως δέν ἀπέρριψε οὔτε ἀκόμη καί τόν ληστή ἐπάνω στόν σταυρό. Τί τοῦ εἶπε; «Σήμερον μετ᾽ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ». Ἀρκεῖ ἐμεῖς νά θελήσουμε νά τόν ἀκολουθήσουμε ἀποφασιστικά, ἀδιαφορώντας γιά τά ἐπιχειρήματα πού ἐπιστρατεύουν ὁρισμένοι γιά νά δικαιολογήσουν τήν ἄρνηση καί τήν ἀντίθεσή τους πρός τόν Χριστό καί τή διδασκαλία του.
Στή σχέση μας μέ τόν Χριστό χρειάζεται καθαρότητα, δέν χωροῦν συμβιβασμοί καί ἐνδιάμεσες λύσεις. Δέν μποροῦμε νά κάνουμε ὑποχωρήσεις στίς ἐντολές του, γιά νά εἴμαστε ἀρεστοί σέ κάποιους ἀνθρώπους. Καί αὐτό ἰσχύει καί γιά τή συζήτηση πού γίνεται αὐτές τίς ἡμέρες γιά τήν καθιέρωση δῆθεν γάμου μεταξύ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου, μέ τή δικαιολογία τῆς ἰσότητος τῶν δικαιωμάτων. Ὅμως ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ εἶναι κατηγορηματικά ἀντίθετος πρός μία τέτοια σχέση καί ἕνωση, καί δέν μποροῦμε οὔτε νά σιωπήσουμε οὔτε νά συμβιβασθοῦμε. Ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει εὐθύνη, καί γι᾽ αὐτό δηλώνει τήν ἀντίθεσή της μέ κάθε τρόπο καί κάθε εὐκαιρία πρός τόν νόμο αὐτό.
Ἡ σημερινή συγκυρία ἐπιβεβαιώνει τόν προφητικό λόγο τοῦ πρεσβύτου Συμεών ὅτι «Οὗτος κεῖται … εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον», καί κατά συνέπεια θά ἐπιβεβαιώσει καί τό «Οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν».
Γι᾽ αὐτό καί ἄς προσέξουμε τί ἐπιλέγουμε καί τί ἀποφασίζουμε στή ζωή μας. Εἴμεθα μέ τόν Χριστό ἤ ἐναντίον του; Εἶναι ἐπιλογή τοῦ καθενός μας.
