Κάθε έργο τέχνης είναι μια μορφή οργάνωσης της ζωής και της σκέψης μας, που αφαιρεί κάθε περιττό, που ενώνει τον κατακερματισμένο κοσμό σε μια νέα τάξη και μας παρουσιάζει μια πραγματικότητα άλλη από αυτή που ζούμε αλλά πολύ πιο πραγματική, πιο ουσιαστική, πιο δική μας. Υπό αυτό το πρίσμα είναι πραγματικά ευλογία να έχεις την ευκαιρία να μιλήσεις με μια ποιήτρια, τη δημιουργό τέτοιων κόσμων. Μια τέτοια ευκαιρία είχαν τα μέλη της Λέσχης ανάγνωσης του Συλλόγου Κινηματοδρασις, τα οποία την Κυριακή το πρωί είχαν προσκεκλημένη την ποιήτρια Χλόη Κουτσουμπέλη και μίλησαν για την ποίηση γενικά, την ανάγκη να διδάσκεται στο σχολείο με έναν πιο δημιουργικό και ελεύθερο τρόπο και φυσικά για την ποιητική συλλογή ” Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον”.
Παρακάτω ακολουθεί η παρουσίαση της ποιητικής συλλογής από την φιλόλογο Σοφία Γιαγκα.
Κάποιοι θα σκέφτονται πως η ποίηση δεν έχει θέση στους δύσκολους και μίζερους καιρούς που ζούμε. Ας θυμηθούμε όμως τους στίχους του Καβάφη «Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως, που κάμνουνε-για λίγο –να μη νοιώθεται η πληγή». Βάλσαμο λοιπόν ,έστω και προσωρινό , η ποίηση. Αλλά και καταγγελτικός ο ρόλος της, σύμφωνα με τον Αναγνωστάκη «Μα ποιος με πόνο θα μιλήσει για όλα αυτά;» Συνάμα και ενωτικός σύμφωνα με τη Χλόη Κουτσουμπέλη ,γιατί η ποίηση είναι «Η μόνη γη που οι ψυχές συμπίπτουν».
Η τελευταία ποιητική συλλογή της Χλόης Κουτσουμπέλη φέρει τον τίτλο «Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον». Πρώτος γρίφος. Τι θέλει να πει ο Ποιητής ή μάλλον η ποιήτρια με αυτόν τον τίτλο ; Από τη στιγμή που έχουμε την ίδια κοντά μας σκοπεύουμε να την εκμεταλλευτούμε στο έπακρον και να λύσει όλες μας τις απορίες. Προσωπικά, με κίνδυνο να αυθαιρετήσω, θα καταθέσω κάποιες διαπιστώσεις μου για τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή.
Αρχικά ας ξεκινήσουμε από το τέλος του βιβλίου, καθώς ο τίτλος του τελευταίου ποιήματος είναι ο τίτλος της συλλογής συνολικά .
Πόσο γυμνός ένιωσε ο ποιητής Όμικρον
Όταν όλα έχουν τελειώσει στο χαρτί
Η πένα αναπαύτηκε οριζόντια
Και το μελάνι στέρεψε
Και καταλήγει
Την ώρα που αυτός κλείνει τα μάτια και κοιμάται
Κάπου αλλού κάποιος άλλος απότομα ξυπνά
Κάθεται στο γραφείο του και γράφει.
Άρα ίσως ο ποιητής Όμικρον συμβολίζει όλους τους ποιητές από τον Όμηρο μέχρι τις μέρες μας και την αέναη προσπάθειά τους να εκφραστούν ποιητικά. Αέναη και οδυνηρή αυτή η διαδικασία καθώς στο τέλος ο ποιητής μένει γυμνός, γιατί μέσα από την ποίηση αυτοαποκαλύπτεται και επομένως εκτίθεται. Μοναξιά νιώθει ο ποιητής καθώς τελειώνει το ποίημα και ουσιαστικά μένει μόνος, ορφανός και παραδίνει τη σκυτάλη στον αναγνώστη.
Στη συλλογή αυτή η ποιήτρια αξιοποιεί τις βιογραφίες γνωστών προσώπων, υπαρκτών ή φανταστικών, μετουσιώνοντάς τες σε ποιήματα μέσα από τη δική της προσωπική ματιά. Κοινός τόπος όλων η μοναξιά και η οδύνη που απαιτεί κάθε μορφή τέχνης. Σαν σε σανίδι θεατρικής σκηνής ένας-ένας μπαίνουν οι ήρωες του έργου κι απευθύνονται στο κοινό με εξομολογητικούς μονολόγους. Βέβαια όλα αυτά απαιτούν βαθιά γνώση προσώπων και καταστάσεων, γεγονός που αποδεικνύει ότι η Χλόη Κουτσουμπέλη είναι ποιήτρια και συγγραφέας αλλά πρωτίστως είναι φανατική αναγνώστρια και το ίδιο ,όπως φαίνεται, απαιτεί και από τους αποδέκτες του έργου της.
Ουσιαστικά η ποιήτρια μάς προσκαλεί στο ποιητικό της εργαστήρι και μάς αποκαλύπτει τα μυστικά της τέχνης της. Με αυτή την έννοια τα περισσότερα ποιήματα αυτής της συλλογής είναι ποιήματα ποιητικής αλλά παράλληλα εντοπίζονται σε αυτή πολλά άλλα θέματα, που λίγο πολύ τα συναντάμε και σε άλλα της έργα. Ο Έρωτας, η απώλεια, η μοναξιά, τα κοινωνικά προβλήματα, η υπαρξιακή αγωνία κ.α. Επίσης αναλαμβάνει να αποκαταστήσει ποιητικά κάποια πρόσωπα που αδικήθηκαν από την ιστορία, όπως για παράδειγμα τη Μαρία Μαγδαληνή ή τον Ιούδα .
Το έργο της είναι σίγουρα πολυεπίπεδο και προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις. Προσωπικά έχω την αίσθηση πως όλο και κάτι μου ξεφεύγει, πως η ποιήτρια μάς προσκαλεί σε ένα κυνήγι καλά κρυμμένου θησαυρού. Κάθε ανάγνωση και μια νέα αποκάλυψη. Και αυτό σίγουρα αποτελεί μια ενδιαφέρουσα ποιητική πρόκληση.
Θα κλείσω τονίζοντας πως η Χλόη Κουτσουμπέλη είναι σίγουρα μια αξιόλογη ποιήτρια και συγγραφέας και αυτό το αποδεικνύει η θέση που κατέχει αυτή τη στιγμή στα ελληνικά και όχι μόνο γράμματα. Το αποδεικνύει επίσης και η αποδοχή που ομολογουμένως έχει από τους ομοτέχνους της. Αλλά προσωπικά την εκτιμώ και για έναν ακόμη λόγο. Γιατί δε γράφει απομονωμένη στο γυάλινο πύργο της. Αρθρώνει θαρραλέα λόγο κοινωνικό και πολιτικό, παίρνει θέση στα κρίσιμα θέματα της εποχής μας με ευθύτητα και παρρησία.
