Κύρια Διευθυντά,
Πριν από λίγες μέρες, πρωι, μπροστά στο ΚΤΕΛ, δέχτηκα επίθεση από μια αγέλη αδέσποτων σκύλων, πέντε τον αριθμό. Με κλείσανε στην είσοδο ενός καταστήματος. Όσο κι αν προσπάθησα να τα απομακρύνω ήταν αδύνατον.
Το ένα με πλησίασε επικίνδυνα. Ευτυχώς για μένα εκείνη την ώρα από την πλευρά του Δημαρχείου ερχόταν ένα αγροτικό αυτοκίνητο, του οποίου ο οδηγός κατάλαβε το τί γίνεται και έστρεψε το αυτοκίνητο εναντίον τους και τα ανάγκασε να σκορπίσουν. Δεν συγκράτησα τον αριθμό του αυτοκινήτου για να μπορέσω να τον ευχαριστήσω.
Και γεννάται το ερώτημα. Πώς μπορεί εκείνη την στιγμή να προτατευθεί κάποιος από την μανία των πεινασμένων και βρώμικων (από πλευράς καθαριότητας) σκυλιών;
Να τηλεφωνήσει στο εκατό; Στο ασθενοφόρο; ή στον κ εισαγγελέα; Προλαβαίνει; Πού θα βρει το δίκιο του; Ακόμα και μια παρέα νεαρών που ήταν στον ΚΤΕΛ όταν μετά τους ρώτησα γιατί δεν τρέξανε να διώωξουν τα σκυλιά, μου απάντησαν «Για να βρούμε το μπελά μας;»
Κύριε διευθυντά,
Είναι ζωοφιλία το φαινόμενο να κάθεσαι στην καφετέρια για έναν καφέ και κάτω από το τραπέζι να είναι ξαπλωμένο ένα αδέσποτο, του οποίου οι τ΄ριχες ανεμίζουν στον αέρα και προσγειώνονται στο ποτήρι σου; Οι καταστηματάρχες δεν τα πειράζουν γιατί φοβούνται το Νόμο. Το υγειονομικό όμως τί λέει; Επίσης μερικοί βάζουν κεσεδάκια με τροφή, μακριά όμως από το δικό τους χώρο. Για τα ζώα όμως που είναι δεμένα 23 ώρες την ημέρα και τα βγάζουν μία ώρα στον πεζόδρομο ή την παιδική χαρά και κοπρίζουν τους χώρους που παίζουν παιδάκια; (Μη μου πει κανείς ότι δεν γίνεται αυτό). Και για να προλάβω κάποιους, εγώ έχω σκύλο που ζει στον χώρο του, εκπληρώνει την αποστολή του και ζει ελεύθερος.
Λ. Χωλίδης
Συνταξιούχος
