Μέσα στα αμέτρητα επαγγέλματα που έχω καταγράψει, είναι και το επάγγελμα του αρκουδιάρη, του αρκουδάρου στη ντοπιολαλιά. Όπως πολλά επαγγέλματα έτσι και του αρκουδιάρη ήταν γνωστό σε αρκετές βαλκανικές χώρες από τα χρόνια της τουρκοκρατίας και διατηρήθηκε ως το 1992, όταν στην χώρα μας εμφανίστηκε η οργάνωση ‘’ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ’’. Πρόκειται για μια αστική, μη κερδοσκοπική οργάνωση, από ιδιώτες, που στην αρχή χρειάστηκε να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, με σκοπό να επιλυθεί οριστικά το πρόβλημα χορεύτριας, και στη συνέχεια επεκτάθηκε στην προστασία της καφέ αρκούδας και τον βιότοπο της στην Ελλάδα.
Αρκετοί συμπολίτες μας από τον συνοικισμό Αγίου Γεωργίου, έκαναν αυτό το επάγγελμα. Η άποψη που επικρατούσε πως η αρκούδα, καθώς και η χαριτωμένη μαίμου βασανιζόταν από τον εκπαιδευτή, διαψεύδεται από τον γιό ενός γνωστού αρκουδιάρη της πόλης μας.
-Η αρκούδα, λέει, και η μαιμού είναι έξυπνα ζώα, και εύκολα μπορεί κανείς από μικρή ηλικία να τα εκπαιδεύσει σε όποιο νούμερα θέλει. Ο πατέρας μας την θεωρούσε σαν παιδί της. Φρόντιζε την διατροφή της, την υγεία, την καθαριότητα, πολλές φορές νοιαζόταν περισσότερο γι’ αυτήν, παρά για τα παιδιά του. Πώς είναι δυνατόν να βασανίζει ένα ζώο που μ’ αυτό θα ζήσει την οικογένεια του για μερικές δεκαετίες;
Αυτά και άλλα μας είπε ο γιος του αρκουδιάρη. Εξάλλου έχουμε δει και έχουμε ακούσει πριν μερικά χρόνια έναν συμπολίτη μας αρκουδιάρη, να κλαίει μπροστά στον τηλεοπτικό φακό, όταν του πήραν την αρκούδα του οι οικολόγο:
-Ας μου έπαιρναν ένα από τα παιδιά μου, είχε δηλώσει, παρά την αρκούδα μου, με την οποία ζούσα όλη την οικογένεια μου.
Έχουμε όμως και την άλλη πλευρά, των οικολόγων, που υποστηρίζουν πως η αρκούδα-χορεύτρια βασανίζονταν από την εκπαίδευση της για να μάθει να χορεύει. Μάλιστα, λέγεται, ότι η εκπαίδευση ήταν επώδυνη. Την υποχρέωναν να πατάει πάνω σε πυρακτωμένη λαμαρίνα, ενώ ο εκπαιδευτής χτυπούσε το νταΐρε (=ντέφι), και με αυτόν τον τρόπο μάθαινε τον χορό. Βέβαια αν αυτό συνέβαινε, είναι πράγματι σκληρό. Από την άλλη πάλι, μπορεί να κάνει κανείς τη σκέψη: Πώς δεν αντιδρούσε το ζώο να τον κατασπαράξει;
Θα αναφέρω μερικά νούμερα που θυμούμαι από μικρό παιδί από τότε που ακολουθούσαμε από κοντά την αρκούδα. Πιστεύω πως όλοι όσοιτα γνώρισαν μια φορά θα τα θυμούνται τα καμώματα της αρκούδας και της μαΐμούς, όπως το «πώς κοιμάται ο γέρος με τη γριά, πώς κοιμάται η Αλίκη με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, ή πώς βάζουν πούδρα τα κορίτσια
Εκτός όμως από όλα αυτά, ο λαός μας είχε δημιουργήσει διάφορους μύθους, γύρω από την αρκούδα-χορεύτρια. Τη δεχόταν στο σπιτικό του και αρκετοί το θεωρούσαν γούρι να χορεύει.
Πίστευαν πως είχε κάποιες ιδιότητες, να διώχνει τα κακά πνεύματα, να γιατρεύει τις αρρώστιες, να λύνει τα μάγια. Γι’αυτό έβαζαν την αρκούδα μέσα στο σπίτι. Βέβαια, αυτό ο πανέξυπνος αρκουδιάρης το εκμεταλλευόταν. Σαν πατούσε μές στον οντά η αρκούδα, ήταν δύσκολο να την βγάλει ο αρκουδιάρης. Την είχε καλά δασκαλεμένη, αν δεν ασήμωνε πλουσιοπάροχα η νοικοκυρά, δεν το κουνούσε από τη θέση της. Έτσι έπαιρνε ό,τι ήθελε, ψωμί, τυρί, αλεύρι, χρήματα, κρέας, αν ήταν ημέρες Χριστουγέννων. Χρήματα όμως έπαιρνε και από τους αφελείς, που δεν ήταν και λίγοι, από αυτούς που ζητούσαν λίγες τρίχες από την αρκούδα, και χώμα από την πατημασιά της, για να φτιάξουν χαμαΐ- φυλαχτά, για κάποιον που υπέφερε από ψυχολογικά προβλήματα, από μελαγχολίες και φοβίες ή να κάνουν σε κάποιον μάγια οι μάγισσες.
Όλα όμως τελείωσαν, όπως ένα ωραίο παραμύθι της γιαγιάς. Μια μέρα ήρθε η οργάνωση ‘’ΑΡΚΤΟΥΡΟΣ’’ και μάζεψε όλες τις αρκούδες με το χαρτί το νόμου και τις οδήγησε στον Αστικό Σταθμό του κέντρου προστασίας αρκούδας.
