Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, κάτι περίεργο συμβαίνει.
Απ’ τη μια, μιλάμε για το Πολυτεχνείο. Για το “ψωμί – παιδεία – ελευθερία”. Για την ιστορία που κουβαλάει το δικό της βάρος.
Και απ’ την άλλη, στα σπίτια, στους δρόμους, στις βιτρίνες, αρχίζει το στόλισμα. Νωρίς. Σαν κάποιος να πατάει ένα κουμπί και όλοι να ψάχνουμε φως.
Δεν είναι τυχαίο.
Δεν είναι ασύνδετο.
Είναι η ψυχολογία μιας κοινωνίας που έχει μάθει να ζει σε ένταση.
Μιας γενιάς που δεν έζησε τη χούντα, αλλά ζει σε μια διαρκή κόπωση.
Που δεν διεκδικεί με καταλήψεις, αλλά με παραιτήσεις.
Που δεν κατεβαίνει πάντα στο δρόμο, αλλά κουβαλά τον θυμό στο σώμα της.
Ψωμί σήμερα σημαίνει να μη χρειάζεται να γυρνάς στο πατρικό στα 30 γιατί δεν βγαίνεις.
Να μην αγχώνεσαι για κάθε αναπάντεχο έξοδο. Να μπορείς να πεις “ναι” σε έναν καφέ χωρίς να κάνεις υπολογισμούς.
Και για πολλούς, ούτε αυτά δεν είναι αυτονόητα.
Παιδεία σήμερα σημαίνει να μη βγαίνεις από το σχολείο χωρίς να ξέρεις τον εαυτό σου.
Να έχεις δασκάλους που βλέπουν τον άνθρωπο και όχι μόνο το σύστημα.
Να είναι ο δημόσιος χώρος μάθησης ασφαλής, δημιουργικός, ελεύθερος και όχι υπό επιτήρηση και υποχρηματοδότηση.
Ελευθερία σήμερα σημαίνει να μπορείς να μιλήσεις χωρίς να σου κολλάνε ταμπέλες.
Να νιώθεις ορατός. Να ζεις τη ζωή σου όπως θες, όχι όπως “πρέπει”.
Να είσαι γυναίκα και να μην απολογείσαι. Να είσαι διαφορετικός και να μην κινδυνεύεις. Να μη χρειάζεται να προστατεύεσαι απ’ την κοινωνία σου.
Δεν ζητάμε κάτι παράλογο. Ζητάμε τα βασικά. Τα ίδια με τότε. Αλλά στον κόσμο του τώρα.
Και επειδή ο κόσμος αυτός μάς εξαντλεί, με τη βία, τη φασαρία, τις διαρκείς κρίσεις, φτιάξαμε άλλους τρόπους να αντέχουμε.
Στολίζουμε. Από νωρίς.
Όχι γιατί είμαστε αφελείς.
Αλλά γιατί χρειαζόμαστε μια παύση. Ένα φως. Μια ψευδαίσθηση ηρεμίας, έστω προσωρινή.
Ένα μικρό “είμαστε ακόμα εδώ”, σε μια εποχή που όλα μας τραβάνε προς τα κάτω.
Η γενιά του Πολυτεχνείου φώναξε με όλη της τη δύναμη.
Εμείς δεν φωνάζουμε πάντα. Αλλά δεν σημαίνει ότι δε νιώθουμε.
Κρεμάμε φωτάκια στα μπαλκόνια για να ζεστάνουμε τις ψυχές μας.
Βάζουμε playlist με χριστουγεννιάτικα όχι γιατί όλα είναι γιορτινά, αλλά για να ξεχαστούμε.
Κρατιόμαστε από μικρά πράγματα, γιατί τα μεγάλα μάς έχουν απογοητεύσει.
Κι αυτό, ναι, είναι αν θέλετε μια (πιο) ανθρώπινη μορφή αντίστασης.
Μια κοινωνία που στολίζει από αρχές Νοέμβρη δεν είναι αδιάφορη.
Είναι κουρασμένη.
Αλλά παραμένει ζωντανή.
Μαρία Καραγιαννίδου
Μέλος Γραμματείας Τομέα Μεταφορών
Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής Ημαθίας
ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής