Το επάγγελμα του πλανόδιου καρεκλά σήμερα δεν υπάρχει. Ήταν μια παραδοσιακη φιγούρα, που γύριζε στους μαχαλάδες διαλαλώντας το επάγγελμα του, σέρνοντας τη φώνη:
-Ο καρεκλααααας».
Μέσα σε μια λιναρένια θήκη, κρεμασμένη στον ώμο, είχε μερικά απαραίτητα εργαλεία, ένα σκεπάρνι, μια ξύλινη ματσόλα, μια φαλτσέτα, πένσα, λίγο σύρμα γαλβανιζά για να σταθεροποιεί τα ποδαρικά , ένα σκαμπό ψάθινο δίως πλάτη, και το κυριότερο υλικό, ένα δέμα από ραγάζι ή τύφη, όπως είναι η επιστημονική ονομασία του. Εδώ στο Ρουμλούκι το έλεγαν και πανιά. Όσοι έχουν δοκιμάσει ψάθινο κάθισμα, θα έχουν διαπιστώσει τη μεγάλη διαφορά από ένα κάθισμα με πλαστικοποιημένη επένδυση. Στο ψάθινο δεν κουράζεται το σώμα, είναι υγιεινό, έχει ένα κοίλωμα που δεν πιέζει τον κόκκυγα (το κατώτερο οστό της σπονδυλικής στήλης) και δεν δημιουργείται η κοίλη.
Τύφη είναι φυτό που ευδοκιμεί σε βαλτώδη εδάφη και χρησιμοποιείται για πάρα πολλές εργασίες. Η καλύτερη εποχή για να κοπεί είναι ο Ιούνιος, γιατί τότε ωριμάζει, και μπορεί να διατηρηθεί το χρώμα της ψάθας. Στεγνώνει στη σκιά. Για να έχουν όλα τα φύλλα ομοιόμορφο χρώμα, τα ανοίγουν ένα ένα φύλλο, και όταν ξεραθθούν γίνονται μικρά δέματα, έτοιμα για χρήση. Προτού το χρησιμοποιήσουν το καταβρέχουν με νερό, για να μαλακώσει.
Σήμερα ο πλανόδιος καρεκλάς χάθηκε, όχι όμως και το ίδιο το επάγγελμα. Υπάρχουν τεχνίτες που δουλεύουν στα εργαστήρια, παίρνοντας παραγγελίες. Στην πόλη μας υπάρχει μια βιοτεχνία παραγωγής ψάθινων καρεκλών. Είναι ο Γιάννης, καθώς και κάποιος τεχνίτης, που κατασκευάζει την ψάθα. Κάποτε γύριζε κι αυτός στις γειτονιές.